Królewska sypialnia

Intensywność doznań u obu mężczyzn była z każdą chwilą większa. Echo z ogromnym zawzięciem zadowalał brata, sam pragnął po prostu odpłynąć w przyjemności, więc skupiał się na dawaniu rozkoszy blondynowi. Słonawy smak, który pojawił się po chwili w jego ustach, był wystarczającym dowodem, że Evanowi naprawdę się podobały te wszystkie wyczyny języka ciemnowłosego.
Oderwany od przyrodzenia króla zatopił swój język w jego ustach. Jęknął głucho, gdy został zrzucony na pościel i ustawiony w dość krępującej pozycji. Przez chwilę miał szatański plan, by to jednak brat był jego ofiarą, lecz nie zdążył go zrealizować. Na jasnych policzkach pojawiły się niedostępne dla władcy rumieńce. Lazarus zacisnął dłonie na pościeli i wygiął plecy w łuk, gdy język brata zaczął sunąć po jakże wrażliwym dla niego karku.
Jakże gorąco mu się zrobiło, gdy poczuł pulsującą męskość między nogami. To już było za wiele.
- Weź mnie w końcu – wycharczał podniecony do granic możliwości. – Albo ja wezmę ciebie – tym razem była to groźba bez pokrycia, ale prowokacją była całkiem dobrą.
Ciemnowłosy zaczął się ocierać o brata, przymknął z zadowolenia oczy. Opadł klatką piersiową na łóżko i dłońmi rozchylił własne pośladki. Większego zaproszenia Evan nie mógł dostać. Upokarzające musiało być w tej chwili takie zachowanie dla polityka, lecz ciało reagowało instynktownie. Chciał go, pragnął całym sobą i wyraźnie to pokazywał.
A gdy w końcu dostał to, czego się tak domagał, naprawdę głośny jęk niewyobrażalnego zadowolenia opuścił jego gardło. Król mógł nie pamiętać już, kiedy ostatnio jego braciszek był aż tak chętny do zbliżenia. Tam w środku był przyjemny, ale można się było w nim od razu poruszać bez zbędnego oporu. Młodszy z mężczyzn nie pozostawał bierny. Ich ruchy zgrały się niemal idealnie. Wczuli się we własne tempo, stworzyli jedność. Laz podniósł się na rękach, by nasilić uderzenia. Raz po raz Evan wchodził w niego, a gdy ich cała się spotykały roznosił się charakterystyczny dźwięk. Spocone ciała ocierały się. Ciemnowłosy przyłożył dłoń do własnej męskości i zaczął ją pocierać, nogi nieco bardziej mu się rozsunęły.
- Już.. Już… Mój panie! – fala przyjemności rozlała się po jego podbrzuszu.
Gorące uderzenie niemal pozbawiło go zmysłów. Doszedł pierwszy, pozwalając kontynuować bratu. W końcu cała noc na nich czekała…

Ranek po intensywnej nocy nie należał do najprzyjemniejszych. Lazarus spojrzał na śpiącego króla i z trudem usiadł. Nie pamiętał ile czasu się kochali, ale członek bolał go dość mocno, tak samo jak tyły. Uśmiechnął się cierpko. Oj, Evan pocierpi. Biedny. Położył się na boku i odgarnął jasne pasma włosów z jego twarzy. W takich momentach czas faktycznie mógł stać w miejscu, jeszcze gdyby nikt niczego od nich nie chciał… Trzeba jednak było wracać do swoich obowiązków.
- Panie, pora wstawać – powiedział mu ciepło do ucha, które polizał i przygryzł.
Blondyn nie powinien być zły za taką pobudkę.

Tak, Evannescenty poczuł się odrobinkę zbity z tropu, gdy zobaczył na własne oczy, jak bardzo pragnął jego bliskości brunet. Ale to przyjemnie zadziałało na jego osobę. Odczekał jeszcze chwilę, a gdy kochanek ukazał całkiem swoją uległość naparł na niego i gładko się wsunął, zajmując całą dostępną przestrzeń swoją dobrze wyrośniętą męskością. Poruszał się w nim powoli, rytmicznie, ale przede wszystkim dosadnie. Każdym swoim ruchem starał się dać im obu jak największą przyjemność. Jak on idealnie do siebie pasowali... W tym momencie wszystko było dokładnie tak, jak powinno. Nie było waśni między braćmi, nie było kłótni, walki o dominację, czy podchodów. Czysta szczerość i niczym niezmącone pożądanie. Gdyby tak było zawsze...
Normalnie zamknąłby oczy, ale tym razem całym sobą chłonął wrażenia wypływające z ich bliskości. Lazarus był taki przystojny, taki rozkoszny w tym momencie. Gdy widział jego wijące się, szczupłe ciało, uderzał w niego coraz mocniej, trawiony pożądaniem. Idealny. Pasowali do siebie.
Przynajmniej wtedy.
- Dojdź dla mnie, skarbie... - szepnął mu na ucho, przygryzając lekko kark, gdy usłyszał pierwsze słowo. Zachęcił go. A potem rozkoszował się drgającym i zaciskającym się spazmatycznie ciałem. Osiągnął spełnienie zaraz po nim, uderzając w niego podczas szczytowania. Przedłużył nieznacznie ich rozkosz. Przyciągnął go do siebie mocno, zatapiając się w nim całkiem i tkwił tak chwilę, uspokajając się. Było... Tak, naprawdę było idealnie...


Spał. Zmęczony. Tuż przed zaśnięciem przeszło mu przez myśl, że nie uzyska pełnej sprawności seksualnej przez najbliższy miesiąc. Może powinien iść z tym do uzdrowiciela?
Obudził go miękki pomruk sprawcy całego zamieszania. Uśmiechnął się sennie i przyciągnął go do siebie, odnajdując po chwili poszukiwań jego usta i wpijając się w nie. Cholera, nie czuł swojej męskości. Miał wrażenie, że ktoś mu odciął większość nerwów i pozostawił tylko kilka, rozpaczających nad swoim nędznym życiem.
- Lazarusie... Okażę łaskę i zapomnę, że to powiedziałeś, dobrze? - wyszeptał mu do warg, przytulając się do niego i mrucząc z zadowoleniem. - Nigdzie się stąd nie ruszam. Ani ty - mruknął z szerokim uśmiechem, niczym bardzo zadowolony z siebie kot. Nie zamierzał tak łatwo wypuścić swojej zdobyczy. A żeby upewnić się, że brunet zastosuje się do jego życzenia, zwyczajnie przesunął się i na nim położył. No co? Najbezpieczniejsza forma ataku.
Cholera. Ale on naprawdę nie czuł swojej męskości. Miał wrażenie, że zużył całe swoje zapasy sił i teraz mógł jedynie leżeć. Co zresztą robił z wielką ochotą.
Zamruczał, obejmując kochanka i mocno się do niego przytulając, uchylił powieki i obdarzył go maślanym spojrzeniem błękitnych tęczówek. Uśmiechnął się przepięknie, wciąż sennie, a potem ukrył twarz w zagłębieniu jego szyi.
- Zostań... - poprosił po prostu. Wiedział, że nie może powiedzieć "na zawsze", ale chociaż... "na długo"?
Zamknął oczy i leżał tak przez chwilę bez ruchu, w końcu wyduszając z siebie niepewne pytanie:
- Też się czujesz... Cały obolały?

Właściwie czego się polityk spodziewał? Że jego leniwy pan ruszy swoje zacne cztery litery i ruszy z łóżka, by spędzić kolejny dzień na przykładnym reprezentowaniu swojego królestwa? Były to jedynie marzenia ściętej głowy, a sam Lazarus musiał przyznać, że mocno by się zdziwił, gdyby właśnie tak też się stało.
Na jego twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu, musiał zachować kamienną minę, byle tylko jego słowa miały o wiele większą moc podczas ich wypowiadania. Doskonale wiedział, ze będzie teraz kłamał, lecz mówienie nieprawdy było jego chlebem powszednim. Dla kogoś takiego jak on, okłamanie króla nie było problemem, a w tym wypadku podciągnął to pod zwyczajny kawał.
- Boli? Nie, czuję się doskonale. Myślałem, ze rano będzie powtórka… – wjechał na ego władcy.
Prawda jednak była taka, że sam ledwo się ruszał. Z dużą ulgą leżał wtulony w brata i mógł nigdzie nie iść. Tak, to byłaby najlepsza z opcji. Odetchnął głębiej i przymknął zmęczone oczy. Zapewne długo będzie dochodził do siebie po tej upojnej nocy.
Już miał się odezwać, gdy do pomieszczenia weszła służąca. Lekko się speszyła, lecz dla nikogo nie było tajemnicą, że Lazarus był nie tylko prawą ręką króla, ale też i jego najwierniejszym i długoletnim kochankiem. Nie miało sensu ukrywanie tego. Dlatego też to młodszy z braci poprosił o przygotowanie im kąpieli oraz śniadania do pokoju.
Błękitne tęczówki ciemnowłosego były chłodne i władcze, gdy wydawał polecenia, lecz osoby, które wiedziały, że polityk jest nieślubnym dzieckiem byłego króla, dawno już nie żyły, zaś cała reszta nawet tego nie podejrzewała. W obecnej sytuacji było to całkiem wygodne rozwiązanie dla Echo, który mimo wszystko starał się pozbawić obecnego pana tronu.
Zmusił swe ciało, by bez cienia zmęczenia, czy bólu, usiadło. Spojrzał z góry na zmarnowanego blondyna i wczesał swoje długie i smukłe palce w jego śliczne pasma. Pochylił się, ucałował jego czoło, po czym się uśmiechnął.
- To skoro tak bardzo boli Cię pewna część ciała, to może Ty mi się oddasz? – mruknął mu cicho do ucha, chcąc zobaczyć jego reakcje, które niesamowicie go bawiły.

Evan mimowolnie zachichotał, słysząc odpowiedź bruneta. No tak, czego innego oczekiwał? Pohamował swoją zranioną dumę, za bardzo zadowolony z faktu, że jednak Lazarus z nim został. Odetchnął cicho, niepostrzeżenie wdychając zapach kochanka do płuc i rozkoszując się nim. W przeciwieństwie do brata nie starał się teraz wyzłośliwiać, chociaż mógł. Było mu za dobrze. Po prostu znalazł się w raju i nie chciał go opuszczać. Nawet bolące po całonocnym wysiłku mięśnie nie mogły go tego pozbawić. Nie wziął pod uwagę faktu, że jego braciszek mówi prawdę. Kompletnie logicznym było, że chce mu zrobić na złość. Ale jego w tym momencie to nie interesowało. Zamknął oczy i odpłynął.
Nie zauważył, kiedy pojawiła się służąca. Jej przybycie zresztą wcale go nie interesowało. Preferował skupić się na cieple kochanka i przyjemnej bliskości. Usłyszał jednak głos Lazarusa i mruknął coś niewyraźnie, mocno niezadowolony z faktu, że ten się odezwał i zakłócił jego drzemkę. A potem burknął głośniej, gdy został pozbawiony bliskości mężczyzny. Westchnął cicho, ocierając się głową o jego dłoń, a potem... otworzył oczy gwałtownie.
- Bezczelny jesteś - wymamrotał, unosząc się powoli, siłą właściwie zmuszając się do zmienienia pozycji i częściowego wychylenia spod warstw okrycia. Spojrzał na bruneta z jednoznacznym oburzeniem, a potem wsunął dłoń w jego włosy i mocno pocałował, od razu zagłębiając się językiem w jego ustach i wzdychając głośno, z niezaprzeczalną rozkoszą. Uwielbiał te wargi. Niewiele rzeczy w jego mieście mogło się przyrównywać do nich, a co ciekawe, większość z tych rzeczy również należała do tego samego właściciela.
Ponownie zignorował służące, reagując dopiero, gdy te zamknęły drzwi. Jego wzrok natychmiast wylądował na wannie, a zanim brat zdążył zareagować, ten już był w połowie drogi do wypełnionego ciepłą wodą naczynia. Zanurzył się w nim z pomrukiem zadowolenia, odnotowując z zadowoleniem fakt, że jego mięśnie natychmiast zaczęły się rozluźniać. Westchnął lubieżnie, cały znajdując się na rozkoszną chwilę pod wodą.
- Chodź do mnie - mruknął, a właściwie rozkazał, wyciągając rękę w stronę Echa z niemym przekazem, że ma natychmiast się do niego ruszyć. Najlepiej w podskokach.
- Jak chcesz, to mogę cię znowu wziąć - dodał po chwili ciszy, odwracając głowę w stronę kochanka i uśmiechając się do niego diabelsko, w ten charakterystyczny, władczy sposób. - Na to na pewno nie zabraknie mi sił. - Wręcz zamruczał, oblizując wargi. Oczywiście tylko się droczył. Nie istniała żadna siła na niebie i ziemi w tej chwili, która by go postawiła na nogi. Nawet świetnie prowokujący braciszek miał ograniczone możliwości i na pewno nie wiązały się one z seksem. Co to, to nie. Ostatecznie Evannescenty był skłonny ruszyć się gdzieś, ale tylko w towarzystwie Lazy'ego. I tylko, jeśli naprawdę, naprawdę, naprawdę go przekona do potrzeby przemieszczenia czterech liter.
Magia doradcy króla musiałaby naprawdę mocno działać.
- Powiedz, że dzisiaj nic więcej nie robimy, tylko siedzimy tutaj, dobrze? - Westchnął cicho, mrucząc mimowolnie z rozkoszy spowodowanej ogarniającym go ponownie przyjemnym rozleniwieniem.

Lazarus choć był cały obolały, to nie zamierzał spędzać dnia w jednym pomieszczeniu. Byłe pełen podziwu w tym momencie do osoby króla, że w ogóle miał siłę, by się podnieść. On gdyby mógł, to leżałby naprawdę długo w tym wygodnym łóżku, które powinno się mu należeć.
Wróciły te złe myśli, których w ostatnim czasie nie było. Znów przypomniało mu się, że to nie Evan powinien być królem, ze nie zasługuje w ogóle na ten tytuł i się nie nadaje do powierzonej mu roli. Zacisnął aż dłonie w pięści. Był najwyraźniej w świecie wściekły, jego nastroje pojawiały się znikąd .Podniósł się z łóżka całą swoją siłą woli, narzucił na siebie jakieś okrycie i kuśtykając podszedł do wanny z bratem. Zatrzymał się nad nim z poważnym wyrazem twarzy.
- Nie, Evan - powiedział dość chłodno. Zawsze przyjmował ten ton, gdy miał zamiar oświadczyć coś złego, bądź po prostu skończyła się zabawa. - Gdy tylko skończysz się kąpać, udasz się do sali tronowej. Masz tam odbyć kilka ważnych spotkań, Panie - Lazarus potrafił być niesamowicie chłodny.
Odwrócił się na pięcie i podszedł do drzwi. Znów starał się być dumny, jakby ich noc nie miała żadnego znaczenia. Ciężko było go rozszyfrować w takich chwilach - czy się jedynie droczy, czy wszystko traktuje na poważnie. Raz jeszcze spojrzał na brata.
Jak on go czasami nienawidził. Dodatkowo był zły na siebie, że po raz kolejny się zapomniało stracił niemal całkowicie czujność przy jasnowłosym.
- Do zobaczenia, Panie - drzwi za nim się zamknęły.
Laz oparł się o ścianę i przetarł twarz. Żałował w tym momencie swojego zachowania, lecz tak było lepiej dla nich obu.

[z tematu]

Evan kompletnie nie był świadom emocji targających Lazarusem. Jak zwykle zresztą. Póki nie zaczął się ten ich związek, jeszcze potrafił je dostrzec... Ale też i dlatego, że byli na siebie wściekli. Pałali nienawiścią. A ta nienawiść zniknęła u władcy, czego nie dało się powiedzieć o jego bracie. Przykre, ale prawdziwe. Przez to nie potrafił już go rozszyfrować. W jednej chwili Echo był dla niego
Władca aż zamrugał oczami z zaskoczeniem, widząc tą chłodną postawę swojego kochanka. Zawsze go nią zaskakiwał. Zawsze wyskakiwał z nią w najmniej odpowiednim do tego momencie. Blondyna to znacząco nie ucieszyło. Wręcz przeciwnie, skrzywił się z niezadowoleniem i założył ręce na piersi, nie ruszając się z wanny. Prawdę mówiąc, w takich momentach szczególnie miał w dupie to, co inni myśleli na jego temat. Jednak się mylił, uważając, że tylko Lazarus potrafi go do czegoś zmotywować. Przeciwnie, w tym momencie młody brunet był na końcu listy osób, które kiedykolwiek do czegoś go zmotywowały, zaraz za katem, który bezskutecznie, od kilkunastu "lat" starał się go namówić na przywrócenie jego posady. Prawdę mówiąc, w tym momencie był skłonny się jej przychylić. Wtedy raz na zawsze skończyłby się jego problem z cholernym, pieprzonym, przyrodnim bratem.
Nie.
Wiedział, że tego nie zrobi. Naprawdę wiele złego można było o nim powiedzieć, ale nie darzył go nienawiścią, ani nie chciał jego śmierci. Pragnął tylko trochę więcej wyrozumiałości, tylko trochę więcej... Westchnął. Co za różnica?
Odprowadził go wzrokiem i skinął lekko głową, żegnając się z nim. Tym razem to "Panie" go nie ucieszyło, ani nie spowodowało przyrostu pożądania. Wypowiadane w takim kontekście, gdy kochanek zamiast wchodzić mu do łóżka, albo udawać, że się broni, wychodził, przestawał kusić, a powodował jedynie zniesmaczony uśmiech.
Machnął za nim dłonią.
- Pewnie, pewnie, Lazy - mruknął z przekąsem, ukazując swój typowy brak przejęcia w sprawach związanych z władaniem swoim państwem.
Naprawdę, to kompletnie go nie interesowało. Nie miał specjalnych aspiracji na życie, nie potrafił nawet rządzić...
Uderzył otwartą dłonią o krawędź wanny i zasyczał wściekle. Znowu wprowadził go w zły humor! A było tak dobrze! Cała, upojna noc, razem, ranek też, mogli tak spędzić cały dzień...!
Miał ochotę zawyć, ale nie chciał dawać tej satysfakcji swojemu bratu i doradcy w jednym. Milczał więc, tłumiąc wszystko w sobie, a gdy prawie wybuchał, zanurzył głowę pod wodę, próbując się uspokoić.
Nie zamierzał wyjść z tego pokoju przez cały dzień. Skoro Lazarus mógł się zachowywać jak ostatni sukinsyn, do tego wszystkiego nie spełniać jego zachcianek, jego - KRÓLA! - to on też nie musiał. Tym bardziej.
I nie interesowało go niczyje zdanie w tej kwestii.
W rzeczy samej, został cały dzień w swojej komnacie, nie wyściubiając z niej nawet nosa.

[z/t]